Gisteravond hadden wij een serieuze discussie aan tafel vanwege Roman Polansky en zijn mogelijke ophanden zijnde uitlevering aan de Amerikaanse gerechtelijke autoriteiten. Los van Polansky’s huidige status vroeg mijn oudste zoon zich af welke motivatie de onder invloed van Manson staande dwazen destijds wel niet gehad moeten hebben, voordat ze zijn beeldschone en bovendien zwangere vrouw vermoorden. Een zeer bewogen en intrigerend leven ondergaat deze regisseur, allerminst volgens het boekje.

Nou staat bovenstaand scenario volledig los van deze recensie, maar wanneer je terugblikt, en jezelf verdiept in de zinloosheid van de Sharon Tate moordzaak, dan blijkt weer eens hoe waanzinnig ons bestaan is. Wat voor de ene mens realiteit is, dat heeft voor de ander een absurd surrealistisch gehalte. A Place Called Hell is de veelzeggende titel van deze uitmuntende CD van Aaron Allen. Hij maakt zijn reputatie voor krachtige broeierige songs wederom volledig waar. Het introspectieve karakter van deze duistere CD vult uitstekende aan bij de soms zwaar aangezette songs. Zijn stijl valt te illustreren met werk van Bob Dylan, Ryan Adams, Steve Earle, en ook het rauwe gitaarspel van Neil Young lijkt af en toe langs te komen varen, voorwaar geen slechte vergelijkingen zou ik zeggen. Het titelnummer zou eveneens afkomstig kunnen zijn van een A.J. Roach album. Ondanks dit gezegd hebben ervaar ik vooral veel originaliteit bij deze Canadees uit Ontario (Chatham) Deze door mijn als nieuwkomer geïdentificeerde singer songwriter levert met A Place Called Hell ondertussen wel mooi zijn derde album af.

Zijn stijl is eenduidig, doch de gevarieerdheid van het album laat duidelijk horen dat we hier met een zeer ervaren, doch getalenteerde jonge man te maken hebben. Zijn songs zwiepen van stevige gronderige rock naar gepassioneerde blues. Bovendien weet hij behalve behoorlijk pakkend materiaal, eveneens songs weg te zetten die net iets meer van de luisteraar vragen. Aaron Allen’s veelzijdigheid is voor mij het bewijs dat hij allerminst een eendagsvlieg is. Daarnaast switch hij buitengewoon eenvoudig van elektrisch naar akoestische waardoor zijn veelzijdigheid andermaal geaccentueerd wordt. Het overlijden van Aaron’s moeder is de aanzet geweest tot een aantal nummers, mede daardoor staat dit album in het teken van verlies, verwerking en loutering. Toch ervaar ik de thematiek van deze plaat niet als zwaar, Allen is zich bewust dat hij moet knokken, wil je overleven, en hij zingt zijn verlies eerder van zich af. A Song for Her als ode aan zijn moeder is niet depressief, maar beschrijft juist de mooie kant van het bestaan. Een bestaan dat kwetsbaar is, een bestaan dat ons lief is, en ons ontnomen kan worden. Wees er zuinig op, en maak er het beste van zou zo maar eens de boodschap van deze plaat kunnen zijn. Deze CD van Aaron Allen is twijfelloos een aanrader, die zondermeer gehoord moeten worden door liefhebbers van geïnspireerde opzwepende Americana. Bezieling en rock blijken weer eens een dodelijk mooie combinatie.